περάσει μερόνυχτα αγκαλιά με ένα PC, όπως κάποιοι εξ ημών (ονόματα δεν λέμε, συντάκτριες του Glamour δεν θίγουμε), δεν γίνεται να μη νιώσετε πως σε κάποια πράγματα οι υπολογιστές απλώς μας ξεπερνούν. Καταρχάς, κατεβάζουν τα σκουπίδια – απλά, οικολογικά, με άνευ γκρίνιας «σύρσιμο» μέχρι το recycle bin. Κατά δεύτερον, δεν ξοδεύουν μάταιη ενέργεια σε αναμνήσεις – παρά μόνο αν εμείς το κρίνουμε απαραίτητο (και πατήσουμε το απαραίτητο save). Κατά τρίτον και κυριότερον, μπορούν να δουλεύουν όλη νύχτα – αλλά μόλις πατήσουμε switch off δεν υπάρχει περίπτωση να μείνουν άυπνοι, υστεριάζοντας για το πόσο κουρασμένοι νιώθουν και πόσο δεν αναγνωρίζεται η αξία τους. Έχοντας λοιπόν αυτά υπόψη (και αρκετές εργατοώρες ακόμη μέχρι να πατήσουμε όντως switch off), απομονώσαμε τα 4 πιο… δελεαστικά πλήκτρα των υπολογιστών και αναρωτηθήκαμε τι θα συνέβαινε αν μπορούσαμε να τα πατήσουμε και στη ζωή μας. Περιπλανηθείτε μαζί μας σε αυτό το virtual ταξίδι – κάνοντας save κατά βούληση.
Μαγικό Πλήκτρο #1: Enter
Ναι, καταλαβαίνετε πως η δουλειά του είναι υψίστης σημασίας – αλλά πραγματικά ο υδραυλικός δεν θα έπρεπε να σας αφήσει να περιμένετε τόσο πολύ για εκείνη τη διαρροή. Ναι, καταλαβαίνετε πως έχει αγχωθεί με εκείνο το project – αλλά πραγματικά η συνάδελφος δεν θα έπρεπε να αρνηθεί να σας βοηθήσει με εκείνον τον πελάτη. Ναι, καταλαβαίνετε πως αν σας πάει στο Κορωπί ενδέχεται να γυρίσει άνευ κούρσας – αλλά πραγματικά ο ταξιτζής δεν θα έπρεπε να σας γκρινιάζει σε όλη τη διαδρομή… Γενικώς, ναι, καταλαβαίνετε: οι άνθρωποι έχουν τα θέματά τους. Αλλά πραγματικά θα έπρεπε, να μπορείτε να πατήσετε το Enter και απλώς να κάνουν αυτό που τους λέτε. Γρήγορα, άμεσα και χωρίς γκρίνιες. Έχετε και δουλειές.
Γιατί να μην το πατήσετε: Ενώ καταλαβαίνουμε απόλυτα τη δική σας ανάγκη για επιβολή (έστω ως ένα πρώτο βήμα μέχρι την επίτευξη της παγκόσμιας κυριαρχίας), είναι απείρως διδακτικότερο τελικά να ΜΗΝ κάνουν οι άνθρωποι αυτό που θέλετε. Γιατί έτσι, πρέπει να μάθετε να καταφεύγετε στην εφευρετικότητά σας (και στο πώς να κάνετε εκείνη τη διαρροή να σταματήσει, κατά προτίμηση πριν το 2013 που θα έχει ο υδραυλικός ένα κενό στην ατζέντα του). Να μάθετε να εμπιστεύεστε τις δικές σας δυνάμεις (χάρη στις οποίες θα κερδίσετε τις εντυπώσεις εκείνου του πελάτη). Να μάθετε να αποδέχεστε στωικά όλα τα υπόλοιπα που ούτε η δύναμη ούτε η εφευρετικότητά σας μπορούν να αλλάξουν (κοινώς και τη διαδρομή Αμπελόκηποι-Φιλοθέη να κάνατε, ο ταξιτζής πάλι θα έβρισκε λόγο να γκρινιάξει). Όταν πια τα μάθετε όλα αυτά, η παγκόσμια κυριαρχία θα είναι μόνο ένα κλικ μακριά.
Ναι, καταλαβαίνετε πως η δουλειά του είναι υψίστης σημασίας – αλλά πραγματικά ο υδραυλικός δεν θα έπρεπε να σας αφήσει να περιμένετε τόσο πολύ για εκείνη τη διαρροή. Ναι, καταλαβαίνετε πως έχει αγχωθεί με εκείνο το project – αλλά πραγματικά η συνάδελφος δεν θα έπρεπε να αρνηθεί να σας βοηθήσει με εκείνον τον πελάτη. Ναι, καταλαβαίνετε πως αν σας πάει στο Κορωπί ενδέχεται να γυρίσει άνευ κούρσας – αλλά πραγματικά ο ταξιτζής δεν θα έπρεπε να σας γκρινιάζει σε όλη τη διαδρομή… Γενικώς, ναι, καταλαβαίνετε: οι άνθρωποι έχουν τα θέματά τους. Αλλά πραγματικά θα έπρεπε, να μπορείτε να πατήσετε το Enter και απλώς να κάνουν αυτό που τους λέτε. Γρήγορα, άμεσα και χωρίς γκρίνιες. Έχετε και δουλειές.
Γιατί να μην το πατήσετε: Ενώ καταλαβαίνουμε απόλυτα τη δική σας ανάγκη για επιβολή (έστω ως ένα πρώτο βήμα μέχρι την επίτευξη της παγκόσμιας κυριαρχίας), είναι απείρως διδακτικότερο τελικά να ΜΗΝ κάνουν οι άνθρωποι αυτό που θέλετε. Γιατί έτσι, πρέπει να μάθετε να καταφεύγετε στην εφευρετικότητά σας (και στο πώς να κάνετε εκείνη τη διαρροή να σταματήσει, κατά προτίμηση πριν το 2013 που θα έχει ο υδραυλικός ένα κενό στην ατζέντα του). Να μάθετε να εμπιστεύεστε τις δικές σας δυνάμεις (χάρη στις οποίες θα κερδίσετε τις εντυπώσεις εκείνου του πελάτη). Να μάθετε να αποδέχεστε στωικά όλα τα υπόλοιπα που ούτε η δύναμη ούτε η εφευρετικότητά σας μπορούν να αλλάξουν (κοινώς και τη διαδρομή Αμπελόκηποι-Φιλοθέη να κάνατε, ο ταξιτζής πάλι θα έβρισκε λόγο να γκρινιάξει). Όταν πια τα μάθετε όλα αυτά, η παγκόσμια κυριαρχία θα είναι μόνο ένα κλικ μακριά.
Μαγικό Πλήκτρο #2: F5 (Refresh)
Ήταν υπέροχα, πέρυσι τον Φεβρουάριο στην Disneyland στο Παρίσι. Ο καιρός ήταν ακριβώς όσο ξηρός χρειαζόταν για να μη φριζάρουν τα μαλλιά σας, το παγωτό ήταν ακριβώς όσο γλυκό χρειαζόταν για να μη θέλετε και δεύτερο χωνάκι, το τρενάκι του Ιντιάνα Τζόουνς ήταν ακριβώς όσο συναρπαστικό χρειαζόταν για να μη σκεφτείτε καν να του στείλετε μήνυμα – παρόλο που το ημερολόγιο έδειχνε 14 κι εσείς ήσασταν με τις κολλητές σας… Φέτος, που οι κολλητές σας θα περάσουν τη μέρα με τους άρτι αφιχθέντες καλούς τους, που εσείς δεν έχετε κάποιον πρόχειρο να στείλετε μήνυμα (εξαιρείται εκείνος ο υδραυλικός από την παραπάνω παράγραφο. Μα πότε θα έρθει επιτέλους;;;) και που το μόνο που υπάρχει γύρω σας σε Disneyland είναι μια κούπα Μίκι Μάους, θα δίνατε τα πάντα για να πατήσετε το κουμπάκι του Refresh. Να «ξαναφορτώσετε» τη σελίδα. Να γυρίσετε πάλι πίσω.
Γιατί να μην το πατήσετε: Γιατί ακόμα και η πιο μισοάδεια κούπα Μίκι Μάους, μπορεί να γίνει μισογεμάτη – αν απλώς αλλάξετε τον τρόπο με τον οποίο βλέπετε τα πράγματα. Ναι, ήταν υπέροχα πέρυσι τον Φεβρουάριο στη Disneyland στο Παρίσι. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να αυτοκτονήσετε φέτος τον Φεβρουάριο στο σαλόνι σας στην Αθήνα (αν μη τι άλλο, μείνετε ζωντανή μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου, να σας διηγηθούν οι κολλητές σας πόσο καυτά πέρασαν). Αντιθέτως, μπορείτε να ντυθείτε, να βαφτείτε, να βγείτε από το σπίτι – και να αναζητήσετε το υλικό που θα φιγουράρει στις νέες σας αναμνήσεις. Θα είναι ακριβώς όσο ιδιαίτερες χρειάζεται, ώστε του χρόνου τον Φεβρουάριο να κοιτάτε πίσω με την ίδια νοσταλγία…
Ήταν υπέροχα, πέρυσι τον Φεβρουάριο στην Disneyland στο Παρίσι. Ο καιρός ήταν ακριβώς όσο ξηρός χρειαζόταν για να μη φριζάρουν τα μαλλιά σας, το παγωτό ήταν ακριβώς όσο γλυκό χρειαζόταν για να μη θέλετε και δεύτερο χωνάκι, το τρενάκι του Ιντιάνα Τζόουνς ήταν ακριβώς όσο συναρπαστικό χρειαζόταν για να μη σκεφτείτε καν να του στείλετε μήνυμα – παρόλο που το ημερολόγιο έδειχνε 14 κι εσείς ήσασταν με τις κολλητές σας… Φέτος, που οι κολλητές σας θα περάσουν τη μέρα με τους άρτι αφιχθέντες καλούς τους, που εσείς δεν έχετε κάποιον πρόχειρο να στείλετε μήνυμα (εξαιρείται εκείνος ο υδραυλικός από την παραπάνω παράγραφο. Μα πότε θα έρθει επιτέλους;;;) και που το μόνο που υπάρχει γύρω σας σε Disneyland είναι μια κούπα Μίκι Μάους, θα δίνατε τα πάντα για να πατήσετε το κουμπάκι του Refresh. Να «ξαναφορτώσετε» τη σελίδα. Να γυρίσετε πάλι πίσω.
Γιατί να μην το πατήσετε: Γιατί ακόμα και η πιο μισοάδεια κούπα Μίκι Μάους, μπορεί να γίνει μισογεμάτη – αν απλώς αλλάξετε τον τρόπο με τον οποίο βλέπετε τα πράγματα. Ναι, ήταν υπέροχα πέρυσι τον Φεβρουάριο στη Disneyland στο Παρίσι. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να αυτοκτονήσετε φέτος τον Φεβρουάριο στο σαλόνι σας στην Αθήνα (αν μη τι άλλο, μείνετε ζωντανή μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου, να σας διηγηθούν οι κολλητές σας πόσο καυτά πέρασαν). Αντιθέτως, μπορείτε να ντυθείτε, να βαφτείτε, να βγείτε από το σπίτι – και να αναζητήσετε το υλικό που θα φιγουράρει στις νέες σας αναμνήσεις. Θα είναι ακριβώς όσο ιδιαίτερες χρειάζεται, ώστε του χρόνου τον Φεβρουάριο να κοιτάτε πίσω με την ίδια νοσταλγία…
Μαγικό Πλήκτρο #3: End
Αν η «φλεβοκοπτική» ήταν ολυμπιακό άθλημα, τώρα θα νιώθατε έτοιμη να διεκδικήσετε το χρυσό σας μετάλλιο. Τόσο. Πολύ. Βαριέστε. Για την ακρίβεια, τέτοια απόγνωση είχατε να νιώσετε από τη Σχολή, τις πρώτες ώρες παράδοσης κάθε Δευτέρα (εκείνα τα φρικαλέα δευτερόλεπτα μέχρι να σας ξαναπάρει ο ύπνος στο έδρανο) – και να που την ξαναζείτε τώρα, κολλημένη καθώς είστε στη θέση σας στο αυτοκίνητο/ στον κινηματογράφο/ στην καφετέρια. Όπως καταλαβαίνετε, δεν έχει σημασία αν αυτό που βιώνετε είναι ένα φρικτό μποτιλιάρισμα, μία φρικτή ταινία ή ένα φρικτό ραντεβού (ελπίζουμε μόνο να μην είναι ένα φρικτό μποτιλιάρισμα, στον δρόμο για μια φρικτή ταινία. Παρέα με ένα φρικτό ραντεβού). Σημασία έχει ότι το βιώνετε – και απλώς θέλετε να πατήσετε το κουμπάκι End που θα σας οδηγήσει κατευθείαν στο τέλος. Εν προκειμένω, στο τέλος της ταλαιπωρίας, στο τέλος της ημέρας, στο κρεβάτι σας.
Γιατί να μην το πατήσετε: ΟΚ, προφανώς δεν έχετε κανέναν πλανήτη/ συγγενή/ διευθυντή στο ζώδιο του Σκορπιού. Αν είχατε, δεν θα χρειαζόταν τώρα να σας κάνουμε διάλεξη για την αξία του αυτομαστιγώματος, του μαζοχισμού και άλλων ευεργετικών πρακτικών που χτίζουν χαρακτήρα… Παρ’ όλα αυτά, χαλαρώστε λίγο: το μόνο σίγουρο σε αυτή τη ζωή είναι πως όλα τελειώνουν (και αυτό, δεν είναι ανάγκη να είστε καν Σκορπιός για να το κατανοήσετε). Το αν μέχρι να τελειώσει η εκάστοτε …δοκιμασία θα μετράτε κόκκινα αυτοκίνητα/ λόγους για τους οποίους δεν θα ξαναβγείτε μαζί του ή απλώς θα παρατηρείτε την κατάσταση αντλώντας φιλοσοφικά συμπεράσματα για τη ζωή, τους ανθρώπους και τον mainstream κινηματογράφο, είναι καθαρά θέμα χαρακτήρα – και ζωδίου. Άλλωστε και από την πιο ...βαρετή διδακτική ώρα, μπορείτε να αποκομίσετε κάτι ενδιαφέρον.
Μαγικό Πλήκτρο #4: Delete
Τα έχουμε πει, μην κάνουμε …Refresh τώρα. Χωρίσατε, σας πλήγωσε, πονέσατε, δεν θα κοιτάξετε ποτέ ξανά τα κουβερλί του ΙΚΕΑ με τον ίδιο τρόπο… Και, μερικά έτη φωτός μετά, έχει το θράσος και σχηματίζει τον αριθμό σας, προφέροντας ασυναρτησίες τύπου «μου-έλειψες-αλλά-προκειμένου-να-το-παραδεχτώ-ας-μιλήσουμε-καλύτερα-για-τον-καιρό-έχει-και-συννεφιά». Αν ήσασταν η Τζόαν Μπαέζ, κάπου εδώ θα μπορούσατε να συνθέσετε ένα μελωδικό αριστούργημα όπως το Diamonds and Rust, που θα στηλιτεύει ακριβώς αυτή την τάση των ανθρώπων να επανέρχονται στη ζωή μας κάθε τόσο, απλώς για να τσεκάρουν αν μπορούν ακόμα να μας πληγώσουν. Αλλά δεν είστε – και την τελευταία φορά που κοιτάξατε ούτε αυτός ήταν ο Μπομπ Ντίλαν (απλά ήταν εξίσου στον κόσμο του). Οπότε, εύχεστε να μπορούσατε να πατήσετε το μαγικό κουμπάκι που γράφει «delete», ώστε στο επόμενο τηλεφώνημα να μπορείτε να πείτε και να το εννοείτε: «Συγγνώμη. Έχετε κάνει λάθος νούμερο»…
Γιατί να μην το πατήσετε:Γιατί αν όλοι ξεχνούσαμε κατά βούληση οποιονδήποτε μας πονούσε/ πλήγωνε/ άλλαζε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τα κουβερλί του IKEA, δεν θα είχαν γραφτεί τραγούδια όπως το Diamonds and Rust. Δεν θα είχαν γυριστεί ταινίες όπως το Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Δεν θα είχαν γραφτεί άρθρα όπως αυτό εδώ (ΟΚ, κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητα απώλεια για τη συλλογική κουλτούρα. Αλλά κάπως πρέπει να ξεχρεώσω κι εγώ τις κάρτες μου). Και κυρίως, γιατί αν έχετε περάσει αρκετά μερόνυχτα αγκαλιά με ένα PC, δεν υπάρχει περίπτωση να μη συνειδητοποιήσετε πως, τελικά, σε κάποια πράγματα απλώς ξεπερνάμε τους υπολογιστές. Μπορεί να ξοδεύουμε μάταιη ενέργεια σε αναμνήσεις, αλλά είναι τελικά αυτές οι αναμνήσεις που μας κάνουν να εξελισσόμαστε, να δημιουργούμε, να ελπίζουμε (και, ΟΚ, να γκρινιάζουμε). Τώρα που το σκέφτομαι (και πλησιάζει επιτέλους η ώρα να κάνω switch off), ο εναλλακτικός τίτλος αυτού του άρθρου στην πραγματικότητα θα ήταν: «όσο γνωρίζω το PC μου, τόσο αγαπώ τους ανθρώπους»…
Τα έχουμε πει, μην κάνουμε …Refresh τώρα. Χωρίσατε, σας πλήγωσε, πονέσατε, δεν θα κοιτάξετε ποτέ ξανά τα κουβερλί του ΙΚΕΑ με τον ίδιο τρόπο… Και, μερικά έτη φωτός μετά, έχει το θράσος και σχηματίζει τον αριθμό σας, προφέροντας ασυναρτησίες τύπου «μου-έλειψες-αλλά-προκειμένου-να-το-παραδεχτώ-ας-μιλήσουμε-καλύτερα-για-τον-καιρό-έχει-και-συννεφιά». Αν ήσασταν η Τζόαν Μπαέζ, κάπου εδώ θα μπορούσατε να συνθέσετε ένα μελωδικό αριστούργημα όπως το Diamonds and Rust, που θα στηλιτεύει ακριβώς αυτή την τάση των ανθρώπων να επανέρχονται στη ζωή μας κάθε τόσο, απλώς για να τσεκάρουν αν μπορούν ακόμα να μας πληγώσουν. Αλλά δεν είστε – και την τελευταία φορά που κοιτάξατε ούτε αυτός ήταν ο Μπομπ Ντίλαν (απλά ήταν εξίσου στον κόσμο του). Οπότε, εύχεστε να μπορούσατε να πατήσετε το μαγικό κουμπάκι που γράφει «delete», ώστε στο επόμενο τηλεφώνημα να μπορείτε να πείτε και να το εννοείτε: «Συγγνώμη. Έχετε κάνει λάθος νούμερο»…
Γιατί να μην το πατήσετε:Γιατί αν όλοι ξεχνούσαμε κατά βούληση οποιονδήποτε μας πονούσε/ πλήγωνε/ άλλαζε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τα κουβερλί του IKEA, δεν θα είχαν γραφτεί τραγούδια όπως το Diamonds and Rust. Δεν θα είχαν γυριστεί ταινίες όπως το Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Δεν θα είχαν γραφτεί άρθρα όπως αυτό εδώ (ΟΚ, κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητα απώλεια για τη συλλογική κουλτούρα. Αλλά κάπως πρέπει να ξεχρεώσω κι εγώ τις κάρτες μου). Και κυρίως, γιατί αν έχετε περάσει αρκετά μερόνυχτα αγκαλιά με ένα PC, δεν υπάρχει περίπτωση να μη συνειδητοποιήσετε πως, τελικά, σε κάποια πράγματα απλώς ξεπερνάμε τους υπολογιστές. Μπορεί να ξοδεύουμε μάταιη ενέργεια σε αναμνήσεις, αλλά είναι τελικά αυτές οι αναμνήσεις που μας κάνουν να εξελισσόμαστε, να δημιουργούμε, να ελπίζουμε (και, ΟΚ, να γκρινιάζουμε). Τώρα που το σκέφτομαι (και πλησιάζει επιτέλους η ώρα να κάνω switch off), ο εναλλακτικός τίτλος αυτού του άρθρου στην πραγματικότητα θα ήταν: «όσο γνωρίζω το PC μου, τόσο αγαπώ τους ανθρώπους»…
Από την Δανάη Χριστοπούλου
GLAMOUR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου