Όταν ένας άντρας πληγώνεται, αν δεν είναι ικανός να συζητήσει τον πόνο του (και μ’ αυτόν τον τρόπο να γιατρευτεί)...τότε είναι παγιδευμένος κι αναγκάζεται να ανταποδώσει το χτύπημα.
Στη χυδαιότητα μπορεί ν’ αντιδρά μόνο με χυδαιότητα.
Δεν μπορεί να εκδηλώσει την απαραίτητη σταθερότητα και δικαιοσύνη από κάποιο συμπονετικό κομμάτι της καρδιά του. Αυτή η παρόρμηση να ανταποδίδει το χτύπημα πολύ βαθιά ριζωμένη.
Γράφει ο ψυχολόγος John Gray
Όταν ο άνδρας είναι επιθετικός
Οι περισσότεροι άντρες δεν μπορούν να μεταδώσουν την αναστάτωσή τους με τρόπο που να μην φαίνεται απειλητικός, κυρίως αν είναι βαθιά πληγωμένοι. Για ν’ αποκτήσει την ικανότητα να συζητάει τον πόνο του χωρίς ανασφάλεια, ο άντρας χρειάζεται ν’ ακούσει τον πόνο άλλων που έχουν νιώσει παρόμοια. Ακούγοντας τον πόνο των άλλων, μπορεί να νιώθει, να μοιράζεται και να γιατρεύει τον πόνο του χωρίς να χρειάζεται να πάρει εκδίκηση.
Όταν ο άνδρας κλείνεται στον εαυτό του και δε σου δίνει σημασία.
Είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι, όταν ένας άντρας δεν είναι ικανός να δείξει συμπόνια, δεν σημαίνει ότι δεν νοιάζεται τη σύντροφό του. Όταν ο άντρας απομακρύνεται, η γυναίκα συνήθως συμπεραίνει ότι δεν ενδιαφέρεται για τον πόνο της. Η αλήθεια είναι ότι ενδιαφέρεται, αλλά απομακρύνεται γιατί μέσω εκείνης έρχεται σε επαφή με τις δικές του αντιστάσεις να νιώσει το δικό του πόνο. Η φαινομενική του αντίσταση προς εκείνη δεν είναι ένδειξη αδιαφορίας, αλλά ένα σύμπτωμα της προσωπικής του αδυναμίας να έρθει σε επαφή με τα δικά του συναισθήματά.
Όσο οι άνθρωποι μαθαίνουν να ακούνε και στη συνέχεια να νιώθουν και να εξωτερικεύουν τον πόνο τους, απελευθερώνονται από την υποσυνείδητη παρόρμηση να πληγώσουν κάποιον. Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν και να βγάλουν προς τα έξω τον υποκειμενικό τους πόνο, θα συνεχίσουν να τραυματίζουν το σύντροφό τους, για να μπορέσουν να ανακουφιστούν.
Η Παθητική Επιθετικότητα- Τι είναι και πώς εκφράζεται από έναν άνδρα.
Πολλοί άντρες, διαβάζοντας την περιγραφή για την αντρική βία, ίσως νιώσουν ότι αποτελούν εξαίρεση. Αν παρατηρήσουν, όμως, προσεκτικά τη συμπεριφορά τους, ίσως εντοπίσουν τους διάφορους τρόπους με τους οποίους κρύβουν την αλήθεια από τον εαυτό τους, προκειμένου να τιμωρήσουν τους άλλους κρυφά ή να πάρουν εκδίκηση. Ακόμα και πίσω από την επιθυμία να βοηθήσουν ή να δώσουν ένα μάθημα σ’ έναν άλλο, μπορεί να κρύβεται η εκδίκηση. Πάρα πολλές φορές δεν συνειδητοποιούμε τις επιθετικές μας τάσεις.
Αυτή η ασυνείδητη επιθετικότητα, μετατρέπεται σε παθητική επιθετικότητα. Αντί να ενεργήσουμε με τρόπο που πληγώνει, προξενούμε πόνο με την αδράνειά μας.
Μερικά συνηθισμένα παραδείγματα παθητικής επιθετικότητας είναι η αργοπορία, η αφηρημάδα, η έλλειψη $εξουαλικής επιθυμίας, η κόπωση, η απροθυμία να μοιραστούμε τις σκέψεις και τις επιθυμίες μας, η αδιαφορία, το πείσμα, η επαναστατική συμπεριφορά, η συγκαλυμμένη κριτική, η υιοθέτηση μιας σωστότερης από τον άλλο στάσης, η διανοητική ή φαρισαϊκή υπεροψία και, τέλος αυτό το αίσθημα ικανοποίησης που νιώθουμε όταν κάποιος «κακός» υποφέρει αντί να νιώσουμε συμπόνια για την ταλαιπωρία του.
Η εκδικητική συμπεριφορά
Ένας άλλος τρόπος για να εκφράσουν οι άντρες την επιθετικότητά τους είναι ο φαρισαϊσμός. Ο άντρας δικαιώνει την εκδικητική του συμπεριφορά κατηγορώντας κάποιον άλλο. Σε μια σχέση μπορεί να αρνηθεί την αγάπη του, το $εξ, την καλοσύνη και την προσοχή, ή μπορεί στα ίσια να τιμωρήσει με τη Βία. πρόστυχα και υβριστικά. Όμως η βαθύτερη αδικία είναι ότι ρίχνει την ευθύνη στη σύντροφό του για τη δική του αρνητική και απωθητική συμπεριφορά.
Σίγουρα μπορεί να κατανοήσουμε την αρνητική του συμπεριφορά, όταν ακούσουμε τι του έχουν κάνει, όμως αυτό δεν την δικαιολογεί.
Πιστεύει ότι δικαιολογημένα πληγώνει τη γυναίκα του αφού κι εκείνη τον πλήγωσε. Επίσης πιστεύει ότι η γυναίκα είναι υπεύθυνη για την κακή και αρνητική συμπεριφορά του και της αξίζει να τιμωρηθεί. Αυτό ποτέ δεν είναι αλήθεια. Δύο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό.
Οι περισσότεροι άντρες, για να δικαιολογήσουν την εσωτερική τους παρότρυνση για βία, φαντάζονται έναν εχθρό που του αξίζει μια τέτοια συμπεριφορά. Στην πραγματικότητα, σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει να υποφέρει. Οι άντρες δικαιολογούν τη Βία δίνοντας τον ορισμό ότι είναι μάλλον μια λύση παρά ένα πρόβλημα. Όσο ισχύει αυτός ο ορισμός για τη βία, θα υπάρχει βία.
Μέχρι να μπορέσουν οι άνθρωποι να γιατρέψουν τον πόνο τους, θα αισθάνονται την ανάγκη να επιβάλουν τον πόνο τους σε κάποιον άλλο, σαν ένα μέσον για να δημιουργήσουν μια αλλαγή. Θα συνεχίσουν τον παραλογισμό να δικαιώνουν τη βία βαν ένα απαραίτητο κακό.
Στην πραγματικότητα, η βία θα είναι μόνο μια λύση μέχρις ότου οι άνθρωποι μπορέσουν να αισθανθούν και να κουβεντιάσουν τον πόνο τους χωρίς να τον επιβάλλουν. Ο παλιός τρόπος (η βία) θα υπάρχει ανάμεσά μας μέχρι τo μάθουμε τις νέες μεθόδους (τη διαδικασία της απαλλαγής «που την ανάγκη της βίας και την αποτελεσματική επικοινωνία και διαπραγμάτευση).
Η ειρήνη στις σχέσεις μας και στον κόσμο εξαρτάται από την ανάπτυξη της γυναικείας πλευράς μας. Στο μέλλον, η συμπόνια για τον πόνο του άλλου θα παρακινεί τις αποφάσεις των δυνατών, αντί αυτής της υποσυνείδητης παρόρμησης για τιμωρία.
Σίγουρα και μια γυναίκα μπορεί να είναι βίαιη.
Αυτό όμως, συμβαίνει, συνήθως, όταν η θηλυκότητά της έχει πληγωθεί τόσο πολύ, ώστε για προστασία της να αναπτύξει περισσότερο την αντρική πλευρά της. Η βία δεν είναι η πρώτη αντίδραση της γυναίκας. Αν οι γυναίκες γίνουν βίαιες, η αιτία θα βρίσκεται στο ότι υπερίσχυσε η αντρική τους πλευρά.
Οι γυναίκες από τη φύση τους δεν είναι βίαιες και θα προτιμήσουν να υποστούν βία παρά να γίνουν εκείνες βίαιες. Όταν κακοποιούνται, η τάση τους είναι να κάνουν τους άλλους να νιώσουν ένοχοι ή υπεύθυνοι για τον πόνο που νιώθουν.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία, ανακουφίζεται η γυναικεία τους πλευρά. Όπως η αντρική πλευρά βρίσκει ανακούφιση ανταποδίδοντας το χτύπημα, η γυναικεία βρίσκει ανακούφιση κάνοντας αυτόν που την πλήγωσε να νιώσει άσχημα ή να φανεί κακός.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου