Σωματική βία και ψυχολογικός βιασμός

Όλες έχουμε όνειρο να βρούμε το πριγκιπόπουλο, που θα μας πάρει μαζί του πάνω στο άσπρο του άλογο, θα μας πάει στο πύργο του και θα μας κάνει ευτυχισμένες. Κάπως έτσι σκεφτόμασταν όταν ήμασταν μικρές και μεγαλώνοντας συνειδητοποιήσαμε ότι ...

αυτά συνέβαιναν μόνο στα παραμύθια, που μας διάβαζαν οι γονείς μας ή οι παππούδες μας.

Παρ’ όλα αυτά πάλι ονειρευόμαστε να βρούμε έναν άνθρωπο, που θα μπορούμε να επικοινωνούμε, να συζητάμε, να μοιραζόμαστε πράγματα..., μα πάνω απ’ όλα να μας σέβεται και να μας εκτιμάει…..

Δυστυχώς όμως, το όνειρο δεν καταλήγει πάντα σε ένα ευτυχές τέλος, αλλά σε έναν εφιάλτη και σε μία κόλαση που σιγά - σιγά μας ρουφάει όλο μας τον εαυτό, όλη μας την ΖΩΗ.

Παντρευόμαστε και είμαστε τρισευτυχισμένες και πιστεύουμε ότι πάντα η ζωή μας θα είναι σαν την πρώτη μέρα του γάμου μας λαμπερή, φωτεινή γεμάτη χαμόγελα και δάκρυα χαράς. Περνάει ο καιρός συμβίωσης με το άτομο που λατρέψαμε και αγαπήσαμε και σιγά - σιγά αποκαλύπτεται ο πραγματικός του εαυτός. Το αγγελικό πρόσωπο που είχαμε θεοποιήσει, έχει μεταλλαχτεί σε ένα τέρας, το οποίο αρχίζει να μας τρώει την ψυχή μας και να μας αφήνει τα σημάδια του στο σώμα μας.

Όλα ξεκινούν χωρίς να το καταλάβουμε, από ένα μικρό χαστούκι, από μικρούς καυγάδες και λέμε δεν πειράζει δεν το ήθελε, είχε νεύρα, φταίω και εγώ ενώ έβλεπα ότι δεν ήταν καλά τον γκρίνιαζα και τον πίεζα……… και παίρνουμε όλο το φταίξιμο της πράξης του  πάνω μας και αυτό είναι το μεγάλο λάθος μας.
Το χαστούκι και οι μικροί καυγάδες - χωρίς να το καταλάβουμε - μετατρέπονται σε βασανιστήρια, ξύλο, κλωτσιές, υβριστικά σχόλια, βιασμό σωματικό και ψυχολογικό. Νιώθουμε μια αηδία μέσα μας και ταυτόχρονα φόβο, γιατί ξέρουμε ότι θα το ξανακάνει. Χάνουμε την προσωπικότητά μας και καταλήγουμε να είμαστε ζώα μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, χωρίς βούληση, χωρίς άποψη, χωρίς γνώμη. Κοιτάζουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και αναρωτιόμαστε γιατί σ’ εμένα, ποιον πείραξα, που έφταιξα, τι να κάνω; Κλαίμε, φωνάζουμε και παρακαλάμε να μην γυρίσει σπίτι, γιατί θα παιχτεί πάλι η ίδια ταινία, με το ίδιο τραγικό σενάριο.

Παραμυθιάζουμε τον εαυτό μας, εθελοτυφλούμε και λέμε ότι δεν θα ξαναγίνει, ήταν μια λάθος στιγμή, δεν μπορώ να τον αφήσω, τον λυπάμαι, αφού μου ζητάει συγνώμη……ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ, ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ…..απλά δεν δεχόμαστε ότι αυτός είναι, δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ γιατί φοβόμαστε να μιλήσουμε, γιατί νομίζουμε ότι έχουμε μερίδιο ευθύνης και εμείς……
Όσο περνάει ο καιρός χάνουμε όση δύναμη μας έχει απομείνει και δεν έχουμε κουράγιο να υπερασπιστούμε τον ίδιο μας τον εαυτό…..

Γιατί; Γιατί όμως δεν επαναστατούμε; Γιατί δεν μιλάμε; Γιατί δεν μοιραζόμαστε το βάρος που κουβαλάμε; Ξέρουμε ότι όλη αυτή η κατάσταση μπορεί να μας αφαιρέσει κάποια στιγμή και την ίδια μας την ζωή; Έχουμε σκεφτεί τι θα γίνει αν φέρουμε στον κόσμο και ένα παιδί; Πάντως η κατάσταση δεν θα καλυτερεύσει… Αυτό είναι το μόνο σίγουρο……

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι την μοίρα μας την καθορίζουμε εμείς οι ίδιοι και κανένας άλλος. Εμείς πρέπει να πάρουμε τα ηνία στα χέρια μας και να δώσουμε ένα τέλος. Το τέλος δεν μπορεί να είναι χειρότερο από αυτόν τον εφιάλτη που ζούμε. Πρέπει να αρχίσουν να κλείνουν οι πληγές στο σώμα μας και κυρίως οι πληγές στην ψυχή και στην καρδιά μας, που ματώνουν μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο, ζώντας μέσα  σε έναν τέτοιο εφιάλτη. Ότι μας συμβαίνει δεν φταίμε πάντα εμείς απλά έτυχε να αγαπήσουμε λάθος άτομο…

Γιατί όμως επιτρέψαμε τον εαυτό μας να τα ανεχτεί όλα αυτά;

lovepoint