Το περιοδικό «Νουβέλ Ομπζερβατέρ» δημοσίευσε την Πέμπτη ορισμένα κείμενα των γραπτών της Μονρόε, τα οποία εκδίδονται με τον τίτλο «Αποσπάσματα» και πρόλογο του γνωστού συγγραφέα Αντόνιο Ταμπούκι .
Τα ντοκουμέντα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο αποκαλύπτουν μια Μέριλιν διαφορετική από την εικόνα που είχε φτιάξει γι’ αυτήν ο κινηματογράφος, την εικόνα μιας ωραιότατης ξανθιάς γυναίκας είτε αφελούς είτε με ευφυΐα που δεν ανησυχούσε αυτή των ανδρών, «της γυναίκας που κάθε άνδρας θα ονειρευόταν να έχει, κυρίως όταν η σύζυγος λείπει σε διακοπές».
Πέντε δεκαετίες μετά τον θάνατό της, η Μέριλιν Μονρόε ξεδιπλώνεται μέσα από τις λέξεις της:
μια γυναίκα αυτοκαταστροφική, ανασφαλής και στοχαστική που φοβάται μη χάσει τα λογικά της.
Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει για πρώτη φορά την επόμενη εβδομάδα στη Γαλλία και στη Ιταλία και αποκαλύπτεται ότι τα τελευταία χρόνια της ζωής της η ανεπανάληπτη σταρ μελετούσε με πάθος. Μέσα στην απελπισία της επικαλείται τον λογοτέχνη Τζον Μίλτον και τον Ζίγκμουντ Φρόυντ. Η φωνή της ηθοποιού ηχεί μέσα από σημειώματα, γράμματα και ποιήματα που κληροδότησε στον Λι Σράσμπεργκ, τον δάσκαλο υποκριτικής τον οποίον γνώρισε από τον Ελία Καζάν.
Θα σας πούμε τι έγραψε η Μέριλιν Μονρόε για διάφορα πρόσωπα που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην ζωή της
Για τον Ελία Καζάν
Ξέρω πως δεν θα είμαι ποτέ ευτυχισμένη. Μπορώ όμως να είμαι χαρούμενη! Θυμάστε που σας έλεγα ότι ο Καζάν έλεγε πως είμαι το πιο χαρούμενο κορίτσι που είχε γνωρίσει _ κι αν είχε γνωρίσει κορίτσια… Ομως μ’ αγάπησε για έναν χρόνο. Κι ένα βράδυ που ήμουν πολύ ανήσυχη με κράτησε στην αγκαλιά του έως ότου αποκοιμήθηκα. Με συμβούλευσε να κάνω ψυχανάλυση και λίγο αργότερα θέλησε να δουλέψω με τον καθηγητή του, τον Λι Στράσμπεργκ στον οποίο όπως σας αναφέραμε προηγούμενα κληροδότησε τα σημειώματα, γράμματα και ποιήματά της
«Πώς να ενσαρκώσω ένα κορίτσι τόσο ευτυχισμένο;»
Είμαι ανήσυχη, νευρική, συγχυσμένη, ανάστατη (…) Παραλίγο να πετάξω ένα ασημένιο πιάτο. Παραλίγο να κάνω εμετό το φαγητό μου. Είμαι κουρασμένη. Ψάχνω έναν τρόπο να παίξω αυτόν τον ρόλο. Η ζωή μου ολόκληρη με αποκαρδιώνει. Πώς θα μπορούσα να ενσαρκώσω ένα κορίτσι τόσο χαρούμενο, νέο και γεμάτο ελπίδες;..
(Αποσπάσματα από γράμμα στον δρα Γκρίνσον, από την κλινική του Πανεπιστημίου Κολούμπια, όπου νοσηλεύθηκε έναν χρόνο προτού βάλει τέλος στη ζωή της)
Για την συμβίωσή της με τον Μίλερ «Δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τον άλλο»
(Τον Ιούνιο του 1956, το ζευγάρι Μίλερ – Μονρόε εγκαθίσταται στο Λονδίνο, στο διαμέρισμα του Πάρκσαϊντ Χάουζ. Εκεί, διαβάζοντας το ημερολόγιο του άντρα της, η Μέριλιν διαπιστώνει πως τον έχει απογοητεύσει και πως ο Μίλερ αμφιβάλλει για τον έρωτά τους)
Νομίζω πως κατά βάθος πάντα φοβόμουν την ιδέα να είμαι γυναίκα κάποιου, γιατί έμαθα από τη ζωή ότι δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τον άλλο, ποτέ, αληθινά.
Για κάποιον άνδρα (σημ.: εννοεί τον Τζων Κέννεντυ)
Ήταν για μένα (στα κρυφά) ένας φίλος πολύ αγαπημένος. Το ξέρω ότι δεν θα με καταλάβετε, αλλά πρέπει να εμπιστευτείτε το ένστικτό μου. Ηταν κάτι σαν περιστασιακή σχέση. Δεν είχα στο παρελθόν γνωρίσει κάτι ανάλογο, αλλά τώρα έχω την εμπειρία. Στο κρεβάτι είναι πολύ τρυφερός.
Το ποίημά της : «Πόσο θα ήθελα να είμαι νεκρή…»
(Η Μέριλιν Μονρόε έγραφε ποιήματα. Τα έδειχνε μόνο στους στενούς της φίλους, εκ των οποίων ο νεοϋορκέζος συγγραφέας Νόρμαν Ρόστεν που έλεγε γι’ αυτήν: «Είχε το ένστικτο και τα αντανακλαστικά του ποιητή, αλλά της έλειπε η τεχνική»)
Πόσο θα ήθελα- να μην υπάρχω καθόλου.
Να φύγω μακριά από ‘δω, απ’ όλα.
Όμως, πώς θα μπορούσα να το κάνω;
Υπάρχουν πάντα γέφυρες _ η γέφυρα του Μπρούκλιν. Αλλά αγαπώ αυτήν τη γέφυρα (από κει όλα είναι τόσο όμορφα και ο αέρας είναι τόσο καθαρός). Όταν τη διασχίζεις, φαντάζει γαλήνια, ακόμη και με όλα τα αυτοκίνητα να περνούν σαν τρελά. Θα έπρεπε, λοιπόν, να είναι μια άλλη γέφυρα. Μια γέφυρα άσχημη και χωρίς θέα. Όμως αγαπώ κάθε γέφυρα – έχουν κάτι, και εκτός αυτού δεν έχω δει ποτέ άσχημη γέφυρα.
Ο Αντόνιο Ταμπούκι γράφει στον πρόλογο της ιταλικής έκδοσης του βιβλίου για τη Μέριλιν Μονρόε «Το βιβλίο αυτό αποκαλύπτει την άλλη όψη της σελήνης, παρουσιάζει μια γυναίκα καλλιεργημένη και ποιητική, χωρίς να αρνείται την εικόνα της κινηματογραφικής Μέριλιν » και αναρωτιέται τι θα συνέβαινε αν η Μέριλιν, αντί της εξαιρετικής ομορφιάς της, ήταν μια γυναίκα με συνηθισμένη εμφάνιση. «Θα είχε δημοσιεύσει εν ζωή αυτά που εμείς διαβάζουμε τώρα ; »
Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα με αυτούς που αισθάνονται και καταλαβαίνουν πολύ, ότι μπορούν να είναι τόσα πράγματα, αλλά η ζωή είναι μόνο μία και τους υποχρεώνει να είναι μόνο ένα πράγμα, αυτό που οι άλλοι πιστεύουν πως είναι».
Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα με αυτούς που αισθάνονται και καταλαβαίνουν πολύ, ότι μπορούν να είναι τόσα πράγματα, αλλά η ζωή είναι μόνο μία και τους υποχρεώνει να είναι μόνο ένα πράγμα, αυτό που οι άλλοι πιστεύουν πως είναι».
Και αυτό που ονειρευόταν η Νόρμα Τζιν ήταν να είναι μια πεταλούδα!
