Γιατί κολλάμε και δεν να εκφάζουμε τα πιο όμορφα συναισθήματά μας?

"Είναι κάποιες στιγμές που θες τόσο πολύ να πεις σε κάποιους ανθρώπους αυτό που νιώθεις εκείνη τη στιγμή κ όμως κολλάς. 
Σταματάς, σκέφτεσαι κ τελικά δε λες τίποτα. 
Ο φόβος σε κυριεύει, πως αν μιλήσεις θα χάσεις πολλά κ ας είναι αυτό που θες να πεις κάτι καλό, κάτι όμορφο, κάτι που νιώθεις κ θες να το μοιραστείς, κάτι που θες να το ξέρει κ ο άλλος είτε φίλος, είτε εραστής, είτε συγγενής. 
Είσαι μόνος, εσύ και οι σκέψεις σου. Νιώθεις γεμάτος με αυτό το συναίσθημα, νιώθεις μια γαλήνη, μια χαρά, μια σιγουριά, αλλά όταν φέρνεις στο μυαλό σου την εικόνα που ξεστομίζεις αυτό το τόσο σημαντικό κάτι σε σταματά ξανά κ σου λέει όπα μέχρι εδώ καλά είναι. Ας μείνει μόνο στη σκέψη κ όχι πράξη ...; κ ύστερα ξανά από την αρχή η γαλήνη, η χαρά, η σιγουριά κλπ κλπ ωραία αλλά σιγουριά ουτοπική γιατί δεν έχεις κάτι που μπορείς να έχεις δεν έιναι καλύτερα να το πείς και ας το χάσεις παρά να είσαι με το ερωτηματικό?. 
Φοβάσαι όχι τόσο τον εαυτό σου κ αυτό που νιώθεις, αλλά την αντίδραση του άλλου. Το πώς κ αν θα το δεχτεί ...; το τι ακριβώς θα επακολουθήσει ...; θα έρθει άραγε το χάος? Θα κολλήσει? Θα απαντήσει? Θα φοβηθεί? Θα φύγει? Τι? 
Μα γιατί να φοβόμαστε τόσο το σε θέλω , θέλω να είμαστε μαζι η το  σε αγαπάω? 
Γιατί να μη το λέμε όταν το νιώθουμε? Γιατί να μη το λέμε, πριν κλείσει το τηλέφωνο, ή πριν την καληνύχτα, ή μετά τον καφέ! 
Γιατί να μη το λέμε όταν το νιώθουμε? Γιατί να πρέπει να λέμε στον εαυτό μας ότι «όχι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή τώρα άσε το για άλλη φορά. Κρατήσου λιγάκι ακόμα.» και αν αυτή η στιγμή δεν έρθει ποτέ γιατί ακριβώς δεν το τολμήσαμε δεν είναι άσχημο? 
Ίσως όταν βρούμε το θάρρος να το πούμε να είναι πλέον αργά. Σκεφτείτε  το πιο απλό. Δε λέω να πεις σ' αγαπώ όταν κάποιος θα φύγει από κοντά σου, είτε μετά από κάποιο χωρισμό, είτε μετά από κάποιον άλλο λόγο. 
Φαντάσου απλά το χειρότερο. Να φύγει από την ζωή ( επειδή εσυ με λάθος επιλογες σου τον άφησες πίσω? )  κ εσύ απλά να μην έχεις πει ποτέ αυτό που κάποτε είχες νιώσει κ σε είχε κάνει να αισθανθείς όμορφα κάτι που εκείνος - η είχε προκαλέσει σε εσένα κ πολύ απλά δε το μοιράστηκες ποτέ μαζί του - της ...; 
Δε λέω να αρχίζουμε να λέμε όλοι σ' αγαπώ στον καθένα όχι όχι. Πολύ απλά να λέμε σ' αγαπώ όταν πραγματικά το νιώθουμε κ να μη σκεφτόμαστε τι θα ακολουθήσει μετά που ξέρεις μπορεί  ο άλλος να αισθάνεται το ίδιο και να φοβάται όπως και εσυ να το πει. 
Εάν έχουμε ανταπόκριση όλα θα κυλίσουν όμορφα, εάν πάλι έχουμε αποχή κ φυγή τότε μάλλον το άτομο στο οποίο απευθυνθήκαμε ή δεν ξέρει ν' αγαπά, ή φοβάται να αγαπήσει, ή δε νιώθει έτοιμος - η για κάτι τόσο σημαντικό ή , ή, ή χίλια δυο. Ίσως να μην αξίζει όχι την αγάπη μας, αλλά να είναι κοντά μας. 
Την αγάπη πρέπει να την μοιράζουμε, να την δείχνουμε. Όχι μόνο με πράξεις αλλά κ με λόγια. Όχι μόνο με λόγια αλλά κ με πράξεις ...; 
Σκέψου πως ένα κόλλημα δικό σου στο να πεις σ' αγαπώ σε θελω  σε κάνει να χάσεις κάποιον που πραγματικά άξιζε να είναι κοντά σου κ μέσα στην ζωή σου. 
Ίσως ένα κόλλημα της στιγμής σε κάνει να ζεις με ενοχές κ να μετανιώνεις για το τι δεν είπες κ τι έχασες που δεν το είπες κ να ψάχνεις απεγνωσμένα μια κ μόνο ευκαιρία να δείξεις κ να πεις αυτό που νιώθεις αλλά να είναι αργά πολύ αργά ...; 
Για όσους νιώθουν το ίδιο. Για όσους δεν έχουν το θάρρος. Για όσους αγαπούν μόνοι. 

Σταματήστε μη κολλάτε το σ' αγαπώ να το σκορπάτε...! 

Ενα απίστευτο πόστ που διάβασα σήμερα και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας..