Μία ζεστή κουβέρτα, μία μεγάλη κούπα καφές ή ζεστή σοκολάτα, οι σταγόνες να χτυπούν στο τζάμι και το μυαλό να ταξιδεύει σε όμορφα μέρη. Μόνοι ή με παρέα. Αν στην εικόνα υπάρχει και τζάκι, ακόμα καλύτερα. Για μουσική, έχουμε τη βροχή. Φθινόπωρο. Χειμώνας. Για πολλούς, μία εποχή λίγο πιο μαγική. Ευκαιρία για σκέψεις πιο ανθρώπινες, για περισσότερη ώρα στο σπίτι. Συντροφιά με άτομα αγαπημένα, με τον εαυτό μας.
Ωραία όλα αυτά. Αλλά δεν είναι τα μόνα που φέρνει η βροχή. Και όσο κι αν το θέλουμε, η ζωή δεν σταματάει, δεν υπάρχει ένα μαγικό κουμπάκι που το πατάς και έχεις όσο χρόνο χρειάζεσαι για να απολαύσεις την όμορφη θλίψη των σταγόνων που κυλούν σαν δάκρυ στα παράθυρα και στα φύλλα των δέντρων. Κάθε πρωί, καλοκαίρι ή χειμώνας, θα ξυπνήσουμε και θα ξεχυθούμε στους δρόμους, για να πάμε στο σχολείο, για καφέ, στη δουλειά. Ή για να ψάξουμε για δουλειά.
Και όσοι από εμάς ζούμε στην Αθήνα έχουμε αρκετούς λόγους για να μην μας αρέσει και τόσο η βροχή. Ή μπορεί και να είναι ένα δικό μου θέμα. Σε κάθε περίπτωση, όποτε ακούω στα δελτία καιρού ότι αναμένεται “επιδείνωση των καιρικών φαινομένων” ή όποτε σηκώνω το κεφάλι και βλέπω τα γκρίζα σύννεφα να μαζεύονται πάνω από τα κεφάλια μας, πιάνω τον εαυτό μου να γκρινιάζει και η διάθεσή μου κάνει βουτιά που θα ζήλευε και ο Qiu Bo.
Έτσι και σήμερα, που το δελτίο καιρού είναι έκτακτο και έχει τίτλο “βροχές και καταιγίδες”. Γιατί; Προσπάθησα να το αναλύσω αρκετές φορές. Αλλά δεν κατάφερα να φτάσω σε μία και μόνο απάντηση. Άρα, με την ελπίδα ότι θα βρω κατανόηση, ορίστε 8 λόγοι που με κάνουν να πιστεύω ότι η βροχή δεν ταιριάζει στην Αθήνα! Τουλάχιστον, στις περισσότερες περιοχές της.
1. Κάθε σταγόνα ισούται με ένα επιπλέον λεπτό στον δρόμο
Υπερβολή; Ίσως. Αλλά κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι με το που ξυπνήσει ο Αθηναίος και δει ότι βρέχει, θα τρέξει κατευθείαν για τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Κι ας έχει φτάσει η τιμή της βενζίνης στα 5 ευρώ/λίτρο. “Ποιος περιμένει στη στάση, μέσα στη βροχή;”, θα σκεφτεί.
Δεν έχει και μεγάλο άδικο. Όσο για τους κατόχους μηχανής ή ποδηλάτου, μάλλον θα πρέπει να συμβιβαστούν και αυτοί με την ιδέα ότι, σήμερα, είναι υποχρεωμένοι να κάτσουν στη σειρά και να περιμένουν να αλλάξει το φανάρι από κόκκινο σε πράσινο δέκα φορές, μέχρι να περάσουν.
Αποτέλεσμα ένα. Τα εκατοντάδες χιλιάδες επιπλέον αυτοκίνητα που κατακλύζουν τους δρόμους προκαλούν τόσο κυκλοφοριακό κομφούζιο, που η απόσταση Παγκράτι – Βριλήσσια μοιάζει πιο μακρινή και χρονοβόρα και από το Αθήνα – Θεσσαλονίκη μετ' επιστροφής. Ταξί; Ξεχάστε το!
2. Το περπάτημα θυμίζει αγώνα ανώμαλου δρόμου
Κάποιοι δεν έχουν αυτοκίνητο. Και δεν είναι και οι φανατικότεροι φίλοι των ΜΜΜ. Ομπρέλα, αδιάβροχο και ποδαράτο, με χιόνια και βροχές. Μόνο που το περπάτημα στη βροχερή Αθήνα δεν είναι απλή υπόθεση. Έχουμε και λέμε:
Ένα. Μικρές λιμνούλες εμφανίζονται ανάμεσα στις ήδη σπασμένες, στραβές και ασταθείς πλάκες των πεζοδρομίων. Ακόμα και αν τις αποφύγεις, τα λασπόνερα που κάνουν κατάληψη στο υπόλοιπο πεζοδρόμιο, καθιστούν τα γλιστρήματα πιο συχνά και από ότι στο παγοδρόμιο τα Χριστούγεννα.
Δύο. Η δική σου ομπρέλα συν τις ομπρέλες των άλλων γενναίων περιπατητών συν το πλάτος του μέσου αθηναϊκού πεζοδρομίου = πρόβλημα. Ίσα – ίσα χωράει να περάσει ένας άνθρωπος χωρίς την ομπρέλα του. Οι προσπάθειες είναι συγκινητικές, αλλά η σύγκρουση, μάλλον, αναπόφευκτη.
Τρία. Προσπαθείς να αποφύγεις όλες τις παγίδες, περπατώντας όσο πιο προσεκτικά μπορείς. Είσαι κοντά στον προορισμό σου. Δεν έπεσες, δεν συγκρούστηκες με κανέναν. Ένα βήμα ακόμα και …είσαι μούσκεμα! Το αυτοκίνητο που μόλις πέρασε από τη λακκούβα, σε έχει λούσει. Τέλεια!
3. “Μάνα, πού έχεις βάλει το κανό;”
Έστω, ένα σωσίβιο, μπρατσάκια ή τα πέδιλα από το καλοκαίρι. Γιατί, ως γνωστόν, η Αθήνα έχει τις τέλειες υποδομές, για να αντιμετωπίσει μία νεροποντή, όσο έντονη και αν είναι, όση ώρα και αν διαρκέσει. Και οι δρόμοι δεν πλημμυρίζουν. Ούτε τα σπίτια. Ούτε οι αποθήκες.
Όλοι οι Αθηναίοι θα το έχουμε ζήσει. Να βρέχει και οι δρόμοι να μετατρέπονται σε ποτάμια. Τα αυτοκίνητα να ακινητοποιούνται ή ακόμα χειρότερα, να παρασύρονται, λες και έχουν βουτήξει στα νερά του Αμαζονίου. Είναι φορές που θαρρείς ότι λείπει μόνο ένας αλιγάτορας από το σκηνικό!
Που αν ψάξεις, ίσως να τον βρεις σε κάποια πλημμυρισμένη αποθήκη ή ανάμεσα στα σερβίτσια της μάνας που επιπλέουν στο πάλαι ποτέ αστραφτερό και …στεγνό σαλόνι του πατρικού σπιτιού. Πέρα από την πλάκα, οι ζημιές σε περιουσίες είναι, συχνά, μεγάλες.
Και τέλος, για να χτίσουμε στο δράμα του περπατήματος που περιγράψαμε παραπάνω, ας αναλογιστούμε και τις αμέτρητες διασταυρώσεις που γίνονται απροσπέλαστες για πεζούς, ακόμα και αν φοράνε γαλότσες μέχρι τη μέση. Για αυτό σας λέω: κανό.
4. Μέσα μαζικής μεταφοράς …ακροβατών
Το γεγονός ότι οι περισσότεροι Αθηναίοι καταφεύγουν στα αυτοκίνητά τους, σε περίπτωση βροχής, μειώνει τον συνωστισμό στα ΜΜΜ. Θετικό. Στο μετρό, στον ηλεκτρικό και στα τρένα, πέρα από τα λερωμένα πατώματα, τα προβλήματα είναι λίγα. Τι γίνεται, όμως, σε λεωφορεία και τρόλεϊ;
“Λατρεμένα” μέσα. Ξεπερνάμε το γεγονός ότι η αναμονή στη στάση μοιάζει με διαγωνισμό “ποιος θα προλάβει να στριμωχτεί στο 1 τετραγωνικό μέτρο που είναι καλυμμένο”. Ξεπερνάμε το γεγονός ότι κάποιες “στάσεις” δεν είναι τίποτα άλλο από ένας στύλος με μία πινακίδα, κάπου στο πουθενά.
Αλλά πώς να ξεπεράσουμε το γεγονός ότι πρέπει να μιμηθούμε τους ακροβάτες του Cirque du Soleil για να ισορροπήσουμε, όποτε στρίβει, φρενάρει ή επιταχύνει ο οδηγός; Ναι, έχουμε μαζεμένη εμπειρία. Αλλά μιλάμε για άλλο επίπεδο δυσκολίας, με βρεγμένο δάπεδο και σόλες.
5. Μια μυρωδιά απλώνεται παντού και δεν είναι ευχάριστη
Υπάρχει λόγος που φοράμε κολόνιες και αρώματα. Εξελικτικά, μάθαμε να αξιολογούμε καταστάσεις με τη μύτη. Είναι η μυρωδιά ευχάριστη; Συνεχίζουμε να τρώμε, να πίνουμε, να μιλάμε, να αναπνέουμε. Είναι η μυρωδιά άσχημη; Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να φύγουμε μακριά της.
Η μυρωδιά που αναδύεται στην Αθήνα, κατά τη διάρκεια και μετά τη βροχή, είναι από εκείνες που στέλνουν σήμα κόκκινου συναγερμού σε όλα μας τα κύτταρα, ώστε να προτιμάμε να κρατάμε την αναπνοή μας μέχρι να σκάσουμε, από το να την εισπνεύσουμε ξανά!
Δε λέω, υπάρχουν μέρη όπου το βρεγμένο χώμα αφήνει μία υπέροχη αρωματική νότα που ξυπνά τα ωραιότερα συναισθήματα. Η Αθήνα του θερμοκηπίου, των υπερχειλισμένων κάδων σκουπιδιών και των καλυμμένων από βρωμιά δρόμων δεν είναι ένα από αυτά. Στο χωριό, το ξανασυζητάμε.
6. Βροχή και αυτοκινητιστικά δυστυχήματα πάνε πακέτο
Δυστυχώς. Μπορεί ο χαρακτήρας του κειμένου να είναι διαφορετικός, αλλά δεν μπορούμε να μην κάνουμε αναφορά σε αυτό το θέμα. Περιγράψαμε ότι οι αθηναϊκοί δρόμοι μετατρέπονται σε ποτάμια, όταν έρχονται καταιγίδες.
Και όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, πολλαπλασιάζονται μικροατυχήματα, αλλά και μεγαλύτερα δυστυχήματα. Αλλά ακόμα και όταν η βροχή δεν προκαλέσει πλημμύρες, το γλιστερό οδόστρωμα σε συνδυασμό με την απρόσεκτη οδήγησή μας είναι, συχνά, μια καταστροφική συνταγή
Πληρώνει που πληρώνει βαρύ τον φόρο του αίματος της ασφάλτου αυτή η χώρα, η βροχή έρχεται για να επιδεινώσει την κατάσταση. Αν και για να είμαστε δίκαιοι, δεν φταίει η βροχή που το 2013 δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να φτιάξουμε ένα σύστημα συλλογής όμβριων υδάτων της προκοπής.
7. Πενήντα αποχρώσεις του γκρι
Όχι, δεν αναφέρομαι στο μπεστ σέλερ βιβλίο της E L James που έκανε πάταγο και προκάλεσε υστερία στον γυναικείο πληθυσμό. Αναφέρομαι στους όχι και τόσο υπέροχους και σίγουρα, όχι ποικίλους χρωματικούς συνδυασμούς που αναδεικνύουν οι σταγόνες της βροχής στην Αθήνα.
Το γκρι, όταν βραχεί γίνεται …πιο σκούρο γκρι. Ή μαύρο. Κάντε τον συνειρμό και φανταστείτε μία γκρίζα πόλη, όπως η Αθήνα (πλην εξαιρέσεων), τις βροχερές μέρες του χρόνου. Σε μία πόλη με χρώμα, σε ένα χωριό με δέντρα και λουλούδια, το νερό δένει και φτιάχνει μαγικές εικόνες. Όχι εδώ.
8. Σύννεφα, μαυρίλα, μελαγχολία
Νομίζω πως δεν περιορίζεται στην Αθήνα η αλλαγή στη διάθεση, κάθε που πυκνώνουν τα μαύρα σύννεφα και ετοιμάζεται να ανοίξει ο ουρανός. Αλλά νιώθω ότι εδώ είναι πιο έντονη (δες λόγο νούμερο 7). Και ψυχολογικά και μόνο, η μουντή ατμόσφαιρα που συνοδεύει τη βροχή σε επηρεάζει.
Έλληνες είμαστε, ξέρουμε τι πάει να πει καθαρός ουρανός, ήλιος και μπλε μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Δεν είναι τυχαίο που το λένε ΚΑΛΟκαίρι. Δεν είναι τυχαίο που τα περισσότερα τραγούδια και στίχοι για τη βροχή είναι μελαγχολικά και λίγο πιο θλιμμένα από τα υπόλοιπα.
“Όμως τα σύννεφα έχουν μαυρίσει τον ορίζοντα, την πόλη, την καρδιά μου, και κάθε ελπίδα έχει χαθεί. Τα σύννεφα είναι κατάρα κι απειλή. Τα σύννεφα με σκεπάζουν. Κι είναι σιωπή.” - Μάνος Χατζιδάκις.
Μα, ακόμα κι έτσι, είναι στιγμές που μου αρέσει
Το μαγικό κουμπάκι που λέγαμε στην αρχή, δεν χρειάζεται. Αρκεί να κλέψουμε λίγες στιγμές, με τον τρόπο του ο καθένας. Και όταν τα καταφέρουμε, να αφήσουμε τη βροχή, μουσική επένδυση, να μας παρασύρει στον χορό της.
Μία ζεστή κουβέρτα, μία μεγάλη κούπα καφές ή ζεστή σοκολάτα, οι σταγόνες χτυπούν στο τζάμι …Μόνοι ή με παρέα. Φθινόπωρο. Χειμώνας. Μία εποχή λίγο πιο μαγική. Ευκαιρία για σκέψεις πιο ανθρώπινες, για περισσότερη ώρα στο σπίτι. Συντροφιά με άτομα αγαπημένα, με τον εαυτό μας.
Πηγή: PATHFINDER
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου